Trotser dan trots ben ik, op het eindresultaat van de tekening waar ik zo lang aan werkte.
De afgelopen maanden deelde ik online af en toe al een fotootje van mijn nieuwste project. Een potloodtekening vol kleur en detail. Het vroeg wat geduld, van alle lieve geïnteresseerden om mij heen maar óók van mijzelf.
Een hele lange adem, 100 kilo puntenslijpsel en ongeveer een jaar verder is het er dan: Een taartje uit de slowcooker. Mijn veld vol madeliefjes is eindelijk af en te koop in mijn webshop!
Ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat het idee voor deze tekening er een paar jaar geleden al was. Ik mag al een hele tijd de mooiste tekeningen maken voor veel verschillende mensen en opdrachtgevers. Hoe gelukkig dat me tot op heden iedere dag nog maakt, kreeg ik de laatste jaren ook steeds meer zin om iets te maken helemaal voor mijzelf. Een tekening waar ik zelf blij van word, zonder voorwaarden én zonder kwast. Iets nieuws met een nieuwe techniek.
Zodra er een momentje vrij was schetste ik erop los. Het ene na het andere idee vloog uit mijn potlood, op het papier. Een hele tijd bleef het daarbij. De perfectionist in mij had op elke schets meer kritiek dan ieder andere opdrachtgever. En zoals dat gaat en ging voor iedereen: Het leven vroeg om een paar teken-pauzes. Een pandemie, een baby’tje, verhuizing, flinke pech in huis en een geopereerde man later werd het vaarwater rustiger en mijn inspiratie groter. Precies op het juiste moment kwam een nieuwe werkplek op mijn pad.
In mijn nieuwe atelier herinner ik me meer dan ooit hoe belangrijk het is om vrij werk te blijven maken. De ultieme motivatie voor het maken van deze tekening. De druk verdween en de schets voor mijn bloemenveld verscheen.
Om tot een gewenste compositie te komen knip en plak ik digitaal verschillende fotografische beelden in elkaar, net zo lang tot het klopt. Dit is de start voor een schets op papier.
De schets maakte ik met Palomino Balckwing 602 potlood op tekenpapier op formaat 30 x 42 cm (A3). Met kleurpotlood ben ik dit getekende geraamte langzaam gaan vullen. Het voelde soms als een soort puzzeltje, om precies de juiste kleur te vinden of structuur weer te geven. Soms heeft een bepaald potlood precíes de kleur die ik zoek. En soms doe ik wat testjes waarin ik verschillende kleuren combineer. Er is niet één bepaald soort potlood waar ik het liefst mee werk, hoewel ik meestal put uit één van deze series: Caran d'Ache - Luminance / Faber Castell - Polychromos / Caran d'Ache - Pablo.
Laagje voor laagje bouw ik de tekening op. Ik vind het heerlijk om potlood-technieken te leren kennen, gewoon door het te doen. Ik merkte dat het contrast tussen hele donkere (bijna zwarte) groentinten geweldig werkte ten opzichte van de witte bloemblaadjes. De achtergrond kreeg steeds meer diepte. Op de voorgrond kregen de dikke gele bloedharten meer warmte en diepte door soms wel 6 tinten geel.
Het klinkt misschien gek, maar naarmate de tekening groeit raakt het eindresultaat verder uit zicht. Het tekenen van deze plaat is een geduldig karwei. In één sessie van ongeveer een uur vulde ik vaak zo’n vijf vierkante centimeter. De momenten waarop ik tekende waren altijd momenten waarop ik tijd over had: Even geen werk, geen opdrachten voor anderen, geen andere mensen om me heen. Het tekenen op zich krijgt iets meditatiefs, heel rustig is het!
Natuurlijk is de belofte van een eindresultaat uiteindelijk ook een drijfveer. Tijdens het tekenen vroeg ik me stiekem af wat ik wilde doen met de tekening, zodra deze klaar zou zijn. Ik werd benieuwd hoe de plaat eruit zou zien als ik het formaat gigantisch op zou blazen, hoe gaaf zou dat staan aan de muur in een woonkamer?!
Ik nam me voor om de tekening te scannen en op groot formaat af te laten drukken. Achter de schermen zette ik alvast wat zaken in de startblokken klaar. Zo gaf ik onder andere mijn webshop een flinke technische update.
En dan is het moment ineens daar: Ook de laatste vierkante centimeter werd gevuld. Een piepjong lentegroen vol madeliefjes knalde van het papier. Ik kon niet wachten het te gaan scannen en vol spanning zoomde ik op mijn scherm in om te zien hoeveel er zichtbaar zou zijn. Wow, de hoeveelheid details, niet normaal!
En diezelfde high voelde ik wanneer het drukwerk werd bezorgd. De prints zijn zo gaaf geworden. De kleuren zijn helder en ieder potloodstreepje is scherp te zien. Met 350 gr. dikte krijgt het ongestreken (matte) papier een hele sjieke uitstraling.
En wat dan nu? Meer natuurlijk! Dit heerlijke proces wil ik vaker doorlopen. Ik kan niet wachten om te merken wat voor nieuwe dingen ik ga leren wanneer ik weer in een nieuwe tekening duik. En hoe gaaf zou het zijn als ik straks een hele serie prints kan aanbieden?!
Op dit moment ben ik met een lokale drukker testprints aan het maken om tot een perfect recept te komen voor nóg grotere prints op XL-formaat (70 x 100 cm!). Zodra we tot de perfecte samenstelling van kleur, papier en inkt zijn gekomen zijn deze on demand te bestellen in mijn webshop. Houd vooral mijn Instagramkanaal in de gaten of schrijf je in voor mijn nieuwsbrief om als eerste op de hoogte te zijn!